طبقه بندی دیابت شامل 4 کلاس بالینی است:

1. دیابت تیپ یک ( به علت تخریب سلول های بتا می باشد که معمولاً منجر به کمبود مطلق انسولین می گردد)

2. دیابت تیپ دو ( به علت یک نقص پیشرونده در ترشح انسولین است که در زمینه مقاومت به انسولین ایجاد  می شود)

3. سایر انواع خاص دیابت که در اثر علل دیگری ایجاد می شوند مانند نقایص ژنتیکی در عملکرد سلول های بتا، نقص ژنتیکی در کارکرد انسولین، بیماری های بخش اگزوکرین پانکراس (مانند فیبروز کیستیک) و علل داروئی و شیمیایی (مانند داروهای استفاده شده در درمان ایدز یا پس از پیوند اعضاء)

4. دیابت مرتبط با بارداری (GDM) که نوعی دیابت است که در طی بارداری تشخیص داده می شود و نمی توان آن را دیابت آشکار تلقی کرد.

بعضی از بیماران در هیچ یک از انواع یک یا دو قابل طبقه بندی نیستند. تظاهرات بالینی و پیشرفت بیماری در هر دو نوع دیابت به طرز چشم گیری با هم متفاوت است. در بعضی موارد بیماری که از همه نظر دیابت نوع دو تلقی می شود دچار کتواسیدوز می شود. همین طور بیماران مبتلا به دیابت نوع یک ممکن است علیرغم داشتن تظاهرات بیماری اتوایمیون دچار پیشرفت آهسته یا با شروع تاخیری بیماری شوند.

این مشکلات تشخیصی می تواند در گروه های مختلف سنی کودکان، بالغین و بزرگسالان اتفاق بیافتد. تشخیص واقعی با گذشت زمان آشکار می شود.

منبع :

Standards of Medical Care in Diabetes /DIABETES CARE, VOLUME 35, SUPPLEMENT 1, JANUARY 2012/American Diabetes Association